شهادت حضرت عبدالعظیم حسنی (علیه السلام )

شهادت حضرت عبد العظیم حسنی (علیه السلام ) تسلیت باد

در سال 252 یا 255 ه‍.ق حضرت ابوالقاسم عبد العظیم حسنى فرزند عبد الله بن على بن حسن بن زید بن حسن بن على بن ابى طالب (علیهم السلام ) وفات یافته است . روز وفات او را نیمه شوال نوشته اند. ایشان از مشاهیر علما و از ثقات و فضلاى محدثین است که در زهد و ورع زبانزد خاص و عام بوده و از امام جواد و امام هادى (علیهم السلام ) روایت نقل کرده است . کتاب «خطب امیرالمؤمنین (علیه السلام)» و کتاب «الیوم و اللیلة » از آثار آن بزرگوار است . جلالت و عظمت شأن آن بزرگوار از عرضه عقایدش خدمت امام زمانش ‍ حضرت هادى (علیه السلام ) و تأیید آن حضرت درباره آنها به وضوح پیداست .
ایشان به طور ناشناس وارد رى شد و از ترس بنى عباس در ساربانان در خانه یکى از شیعیان زندگى مى کرد. تا هنگام وفات کسى متوجه نشد آن بزرگوار کیست ، تا اینکه بعد از وفات خواستند آن بزرگوار را غسل دهند نوشته اى در لباس او یافتند که نسب شریف خود را در آن نوشته بود. مرقد مطهرش در شهر رى مشهور است .
پدر آن حضرت ، عبدالله مشهور به «عبدالله قافه» است. «قافه» نام مکانى بود که جناب عبدالله از طرف پدربزرگش جناب حسن بن زید حاکم آنجا بود.
همسر حضرت عبدالعظیم ، خدیجه دختر قاسم بن حسن بن زید بن حسن بن على بن ابى طالب (علیهم السلام ) است . بعضى امامزاده قاسم شمال تهران را پدر خدیجه همسر حضرت عبدالعظیم مى دانند.
دختر آن حضرت سلمى است که حضرت عبدالعظیم (علیه السلام ) او را به عقد محمد بن ابراهیم بن ابراهیم بن حسن بن زید بن حسن بن على بن ابىطالب (علیهم السلام ) در آورده و ثمره این ازدواج سه پسر به نام هاى عبدالله و حسن و احمد بود.

مطالب مرتبط : حضرت عبدالعظیم ، امامزادگان ، سادات حسنی

شهادت علی بن حسن مثلّث در زندان منصور دوانقی

شهادت علی بن حسن مثلّث در زندان منصور دوانقی

امروز ۲۶ محرم مصادف با شهادت علی بن حسن مثلّث در زندان منصور دوانقی - سال ۱۴۶ هجری قمری است.

 منصور دوانقی، دومین خلیفه عباسی به خاطر قیام‌های محمد و ابراهیم، فرزندان عبدالله بن حسن مثنّی در مدینه و بصره و مخالفت‌های عده‌ای دیگر از بنی الحسن (ع) با دستگاه جور بنی عباس، نسبت به نوادگان امام حسن مجتبی (ع) که از علویان مبارز و ذی نفوذان عصر خود بودند، سخت گیری‌های زیادی اعمال می‌کرد و زندگی را بر آنان بسیار دشوار می‌نمود.
وی، علاوه بر سرکوب قیام‌های بنی الحسن (ع) و کشتن تعدادی از آنان، از جمله محمد (نفس زکیه) و ابراهیم (قتیل باخمری)، بسیاری از آنان را دستگیر و در سیاه چال‌های مخوف زندانی کرد.
منصور، در سال ۱۴۰ قمری وارد مدینه شد و افراد سر‌شناس بنی الحسن (ع)، مانند عبدالله بن حسن مثنّی، ابراهیم بن حسن مثنّی، ابوبکر بن حسن مثنّی، حسن بن جعفر بن حسن مثنّی، عبدالله بن داوود بن حسن مثنّی، علی بن داوود بن حسن مثنّی، عباس بن داوود بن حسن مثنّی، محمد بن ابراهیم بن حسن مثنّی، اسحاق بن ابراهیم بن حسن مثنّی، عباس بن حسن مثلّث، علی عابد بن حسن مثلث و علی بن محمد نفس زکیه را دستگیر کرد و به مدت سه سال در مدینه زندانی کرد. در سال ۱۴۴ قمری نیز محمد دیباج (برادر مادری عبدالله بن حسن مثنّی) را بر آنان افزود و مأموران حکومتی، بر بدنش چندان تازیانه زدند که لباسش با پوست بدنش به هم آمیخت.
در همین سال، تمامی آنان را در بندهای آهنین کرده و با وضعیت رقت باری به سوی عراق حرکت دادند و در زندان هاشمیه (در حوالی کوفه) در سردابی نمور و تاریک زندانی نمودند و بر آنان بسیار سخت گرفتند. این فداکاران یکی پس از دیگری در آن زندان مخوف و هولناک مظلومانه به شهادت می‌رسیدند و بدون اینکه امکان تغسیل و تکفین آنان وجود داشته باشد، بر روی هم انباشته شده و مرگ سایرین را تسریع می‌نمودند.
نخستین کسی که از آن جمع به دیار باقی شتافت، علی بن حسن مثلث بن حسن مثنّی بن امام حسن مجتبی (ع) بود.

وی از عابدان و زاهدان عصر خود و به «علیّ الخیر» و «علیّ العابد» معروف بود و در عبادت و بندگی، به ویژه در نماز و تهجّد، حالت خشوع و حضور قلب کامل داشت. وی، در حالی جان داد که سرش در سجده عبادت بود. علی بن حسن مثلث، به هنگام شهادت، چهل و پنج سال داشت و دارای پنچ پسر و چهار دختر بود. یکی از فرزندانش حسین بن علی، معروف به شهید فخ است که سال‌های بعد، بر ضد بنی عباس قیام کرد و در سرزمین فخ، همانند ابا عبدالله الحسین (ع) مظلومانه به شهادت رسید و اهل بیتش به اسارت دشمن در آمدند. (۱)
۱- نک: منتهی الآمال (شیخ عباس قمی)، ج۱، از ص ۲۵۰ تا ۲۷۸؛ وقایع الایام (شیخ عباس قمی)، ص ۱۶۷

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حج

شجره نامه اولاد امام حسن مجتبی (ع) سادات حسنی

مطالب مرتبط : امام حسن مجتبی (ع) ، سادات حسنی ، امامزاده ها

شجره نامه اولاد امام حسن مجتبی (ع) سادات حسنی

شجره نامه سادات طباطبایی فرزندان امام حسن مجتبی (ع) -

این شجره نامه از روی کتاب « رساله انساب » نوشته آیت الله العظمی بروجردی (ره) تهیه شده است.

دریافت

مطالب مرتبط : امام حسن مجتبی (ع) ، سادات حسنی ، امامزاده ها

ولادت حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) مبارک باد

السلام علیک یا حضرت عبدالعظیم حسنی (ع)

زندگانی حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) - شهرری

عبدالعظیم بن عبدالله بن علی بن حسن بن زید بن حسن بن علی بن ابی طالب(۱۷۳-۲۵۲ ق)، مشهور به عبدالعظیم حسنی از عالمان و مشاهیر سادات حسنی و از راویان حدیث است. نسب عبدالعظیم حسنی با چهار واسطه به امام حسن مجتبی(ع) می رسد. او را مردی با تقوا، معروف به امانت داری، صداقت در گفتار، عالم به امور دین، قائل به اصول دین شیعه ومحدث دانسته اند. شیخ صدوق، مجموعه روایات وی را با عنوان جامع اخبار عبدالعظیم گردآوری کرده است.
عبدالعظیم حسنی، از اصحاب امام رضا(ع)و امام جواد(ع) و امام هادی علیهم السلام شمرده می شود و ایمان خویش را بر امام هادی(ع) عرضه داشت و در زمان آن حضرت، وفات یافته است.
دوران زندگی عبدالعظیم مصادف با شرایط خفقان و سرکوب شیعیان توسط بنی عباس بود. عبدالعظیم نیز همچون پدرانش سال‌ها تحت تعقیب بود. به همین دلیل، گرچه وی زمانی که در مدینه، بغداد و سامرا می زیست دارای روش تقیه و پنهان داشتن عقیده و مرام بود، بااین حال مورد غضب متوکل و معتز قرار داشت.

امام هادی(ع) در سفری که عبدالعظیم به سامرا داشته، او را تصدیق می کند. امام هادی(ع) وی را این گونه خطاب می کند: یا اباالقاسم! تو به حق ولی ما هستی... تو همان دینی را که پسندیده خداست، از ما گرفته ای... خداوند تو را با گفتار ثابت در دنیا و آخرت تثبیت کند.
بنابر گزارش‌های تاریخی، عبدالعظیم در زمان معتز خلیفه عباسی، به جهت اذیت و آزار و خوف از قتل، به امر امام هادی(ع) از سامرا به ری - که از پایگاه های مهم عباسیان بود - هجرت کرد. برخی هم نقل کرده اند به قصد زیارت قبر علی بن موسی الرضا(ع) به قصد خراسان هجرت کرد و در ری برای زیارت حمزة بن موسی بن جعفر(ع) توقف کرد و در آن جا مخفی شد.
گفته شده رحلت عبدالعظیم حسنی در ۱۵ شوال سال ۲۵۲ ه.ق و در زمان امام هادی(ع) بوده است.

منبع: تبیان

پایگاه : آستان مقدس حضرت عبدالعظیم حسنی (ع)-  شهرری تهران

مطالب مرتبط : حضرت عبدالعظیم ، امامزادگان ، سادات حسنی

افسوس آیت‌الله العظمی بروجردی برای نرسیدن به فیض شهادت

افسوس آیت‌الله العظمی بروجردی برای نرسیدن به فیض شهادت

بدون تردید جان آدمی ارزشمندترین دارایی در این دنیا می‌باشد و اگر کسی آن را در راه خداوند متعال فدا کند، مستحق پاداش وافری است، اما گاهی می‌توان با ‌قلم و تالیف یک اثر صدها مؤمن مخلص و فدایی برای اسلام ساخت.

 خداوند متعال در قرآن می‌فرماید:

یَرْفَعِ اللهُ الَّذینَ امَنُوا مِنْکُمْ وَ الَّذینَ اُوتُوا العِلْمَ دَرَجاتٍ  (مجادله/11)

خداوند، مؤمنان و عالمان را بر دیگران به درجاتی برتری داده است

نقل است جمعی از فضلا خدمت آیت‌الله بروجردى رسیدند.  اتاق پر بود از علما و فضلای حوزه از جمله بزرگانی چون مرحوم آیت الله گلپایگانی، حاج‌آقا على صافى و دیگر بزرگان، سکوت مجلس را فراگرفته بود سئوال شد، این سکوت به چه معناست فرمودند:

آقا حدیث نفس می‌کنند و می فرمایند: آن زمان که کشف حجاب می‌کردند من تصمیم گرفتم قیام کنم و کشته شوم، ولى اصحاب مانع شدند و گفتند:

شهادت علی بن حسن مثلث از اولاد امام حسن مجتبی (علیه السلام) پدر حسین شهید فخ

شهادت علی بن حسن مثلث بن حسن المثنی بن حسن مجتبی (علیه السلام) پدر حسین شهید فخ در سال 146 ق (26 محرم )

علی ابن حسن مثلث از نوادگان حضرت علی (علیه السلام) و فرزند حسن بن حسن المثنی است. علی بن حسن بن حسن بن حسن بن علی بن ابی طالب یکی از سرسخت‌ترین مبارزان دوران خلیفه عباسی بود. وی از عابدان و زاهدان عصر خود و به علیّ الخیر و علیّ العائب معروف بود. حسن مثلث پدر علیّ الخیر نیز در عبادت و بندگی به ویژه نماز و حضور قلب شهرت فراوان داشته به طوری که روز مرگ به هنگام سجده و در حال عبادت و بندگی دار فانی را وداع گفت.

منصور دوانقی علاوه بر سرکوب قیام های بنی الحسن (علیه السلام) آنان را دستگیر و در سیاه چال‌های مخوف زندانی می‌کرد. منصور در سال 140 قمری، وارد مدینه شد و نوادگان امام حسن مجتبی (علیه السلام) را دستگیر کرد و سه سال در مدینه زندانی کرد و در همین سال، تمامی آنان را در بندهای آهنین کرده و با وضعیت اسفناکی به سوی عراق فرستاد و در زندان کوفه زندانی کرد. این زندان بلای جان نوادگان امام حسن مجتبی (علیه السلام) شد به طوری که بسیاری از آنان بر اثر سوء تغذیه و آزارهای روحی و جسمی مأموران، یکی پس از دیگری مبتلا به بیماری شده و به شهادت رسیدند. اولین کسی که از آن جمع به شهادت رسید، حسن مثلث بود که هنگام شهادت، 45 سال داشت. 

حسن مثنی ، فرزند امام حسن مجتبی (ع) -جانباز کربلا

جمعه 22 دی 1391

 

حسن بن حسن بن علی علیه السلام معروف به حسن مثنی ، از فرزندان دلیر حضرت امام حسن مجتبی(ع) است.  همسرش  فاطمه صغری، دختر امام حسین(ع) بود.
او در حادثه غمبار کربلا در سپاه حسینی به میدان رفت و دلیرانه جنگید تا مجروح شد و به زمین افتاد.
پس از پایان جنگ، هنگامی که سپاه ابن زیاد  برای جدا کردن سرهای شهدا آمدند، دیدند او هنوز زنده است و رمقی در بدن دارد.
اسماء بنت خارجه که از خویشان مادری او بود، وساطت کرد، او را با خود به کوفه برد، مداوایش کرد و بعد از کوفه به مدینه برد.
بسیاری از مطالب تاریخی وقعه عاشوراء توسط وی منتقل شده‌است. وی به دستور عبدالملک بن مروان (از خلفای اموی) مسموم گردیده و در 35 سالگی درگذشت و در قبرستان بقیع مدفون شد.

حسن مثنی کیست؟

دیباچه‏

گاهى براى انسان این سؤال پیش مى‏ آید که: این همه اخبار تاریخى و نکات ریزى که 1400 سال پیش از منطقه جنگى کربلا به ما رسیده، چگونه به سینه تاریخ سپرده شده و به نسلهاى بعدى انتقال یافته است. آن چنان که ما امروزه با خواندن و شنیدن این روایات مى ‏توانیم منظره غم بار و افتخار آفرین «عاشورا» را در ذهن خود به تصویر کشیده و مجسم کنیم. در حالى که بزرگ‏ترین و پرشورترین حوادث جهان و جنگ هاى گسترده در طول تاریخ، از این ویژگى برخوردار نیستند و چنین تاریخ روشن و زنده‏ اى ندارند.

بدون تردید وجود خانواده و بستگان امام حسین‏ علیه السلام در صحنه کارزار کربلا، عامل عمده‏اى در انتقال اخبار و وقایع جانسوز آن به شمار مى‏آید؛ همچنین انتقال گزارش هایى توسط سربازان دشمن و احیاناً رهگذران و مسافران، جاى انکار نیست. اما از لابه لاى تاریخ در مى‏یابیم که علاوه بر این عوامل، ایثارگران فداکارى نیز در نشر و گسترش اخبار عاشورا دخیل بوده ‏اند و به نقش حسن مُثَنَّى در رساندن اخبار و گزارش هاى حماسه عاشورا به نسل‏هاى بعدى پى مى‏بریم. او کسى است که در مبارزه با دشمنان ارزشهاى دینى، همانند سایر یاران امام حسین‏ علیه السلام حماسه ‏ها آفریده و از حریم عموى بزرگوارش حضرت اباعبداللّه ‏علیه السلام با تمام وجود دفاع کرده است؛ اما دست تقدیر و شدت جراحات وارده موجب شده است که او بعد از آن همه جانبازى، از آن پیکار سهمناک جان سالم به در برده و بعد از بازیابى سلامت خویش، به عنوان شاهد صادقى، دیده‏ ها و شنیده ‏هاى خود را به دیگران بازگو کند.