عبدالله بن فضل، از پدرش نقل می‌کند که گفت: همراه هارون الرشید بودم؛ روزی غضبناک رو به من کرد در حالی که شمشیر را در دست داشت و آن را می‌چرخاند ـ آنگاه دخول امام کاظم علیه‌السلام را بر هارون الرشید ذکر می‌کند و اینکه آن حضرت را برخلاف انتظار گرامی داشت؛ تا آنجا که گوید: به امام عرضه داشتم: چه چیزی گفتی که غضب هارون الرشید را کفایت کردی؟ فرمود: دعای جدّم حضرت علی علیه‌السلام که آن حضرت هرگاه آن را می‌خواند به لشکری حمله نمی‌برد، مگر آنکه آنان را پراکنده می‌ساخت و به جنگجویی حمله نمی‌کرد، جز آنکه او را مقهور می‌ساخت و آن دعای کفایت بلاست؛ پرسیدم: آن دعا چیست؟ فرمود: این دعا است:

اللَّهُمَّ بِکَ أُسَاوِرُ وَبِکَ أُحَاوِلُ وَبِکَ أُحَاوِرُ وَبِکَ أَصُولُ وَبِکَ أَمُوتُ وَبِکَ أَحْیَا أَسْلَمْتُ نَفْسِی إِلَیْکَ وَفَوَّضْتُ أَمْرِی إِلَیْکَ لاَ حَوْلَ وَلاَ قُوَّةَ إِلّاَ بِاللهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ. اللَّهُمَّ إِنَّکَ خَلَقْتَنِی وَرَزَقْتَنِی وَسَتَرْتَنِی وَعَنِ الْعِبَادِ بِلُطْفِ مَا خَوَّلْتَنِی أَغْنَیْتَنِی إِذَا هَوِیتُ رَدَدْتَنِی وَإِذَا عَثَرْتُ قَوَّیْتَنِی وَإِذَا مَرِضْتُ شَفَیْتَنِی وَإِذَا دَعَوْتُ أَجَبْتَنِی یَا سَیِّدِی ارْضَ عَنِّی فَقَدْ أَرْضَیْتَنِی.

ترجمه:

خدایا! به یاری تو حمله کرده و به کمک تو راه چاره می‌جویم و به نصرتت می‌جنگم و از تو یاری می‌جویم و به تو مرده و زنده می‌شوم؛ جانم را تسلیم تو کرده و کارم را به تو واگذار نمودم و هیچ نیرو و توانی جز به اراده خدای برتر و والا نیست. خدایا! تو مرا خلق کرده و روزی دادی، و مسرور نموده و پوشاندی؛ میان بندگان به لطفت مرا بهره‌مند ساختی؛ هرگاه سرگردان شدم، مرا بازگردانده و هرگاه لغزیدم، مرا نگاه داشتی و هرگاه بیمار شدم، شفایم دادی و هرگاه تو را خواندم، اجابتم نمودی؛ ای آقایم! از من خشنود باش؛ چرا که مرا خشنود کردی.