امام حسن عسکرى (ع)، یازدهمین پیشواى شیعیان، در سال 232 ه.ق چشم به جهان گشود. پدرش امام دهم، حضرت هادى (علیه السلام) و مادرش بانوى پارسا و شایسته، «حُدَیثه» است که برخى از او به نام «سوسن» یاد کرده اند.
این بانوى گرامى، از زنان نیکوکار و داراى بینش اسلامى بود و در فضیلت او همین بس که پس از شهادت امام حسن عسکرى (علیه السلام) پناهگاه و نقطه اتّکاى شیعیان در آن مقطع زمانى بسیار بحرانى و پر اضطراب بود.
از آنجا که پیشواى یازدهم به دستور خلیفه عباسى در «سامرّاء»، در محله «عسکر» سکونت (اجبارى) داشت، به همین جهت «عسکرى» نامیده مى شود. از مشهورترین القاب دیگر حضرت، «نقى» و «زکى» و کنیه اش «ابو محمد» است. او 22 ساله بود که پدر ارجمندش به شهادت رسید. مدّت امامتش 6 سال و عمر شریفش 28 سال بود، در سال 260 ه.ق به شهادت رسید و در خانه خود در سامرّاء در کنار مرقد پدرش به خاک سپرده شد.
گلچین مدیحه و مولودی ولادت امام حسن عسکری (ع) با نوای مداحان مختلف
مطالب مرتبط: امام حسن عسکری (ع) ، امام هادی (ع) ، اهل بیت (ع) ، احادیث و روایات
ولادت با سعادت حضرت امام رضا (ع) بر همه شما عزیزان مبارک باد
مولودی ولادت امام سجاد (ع)
التماس دعا
ولادت حضرت امام جعفر صادق علیه السلام مؤسس مذهب جعفری
جعفر بن محمد بن علی بن حسین (علیهم السلام)، (مدینه 83ق، مدینه 148ق) معروف به امام صادق، امام ششم شیعیان، که 34سال امامت کرد. کنیه اش ابوعبدالله است و جعفریه به او منسوب اند. امام صادق(علیه السلام) در ر 65سالگی درگذشت و در قبرستان بقیع در کنار پدرش، امام باقر(علیه السلام) و دو امام دیگر دفن شد.
امام جعفر صادق(علیه السلام) در ترویج احکام دین و نشر قانون های قرآن و روشنگری مردم آزادی بیشتری داشتند. شاگردان امام صادق (علیه السلام) که در رشته های گوناگون علوم، در خدمت ایشان درس می خواندند و تربیت می شدند، به چهار هزار نفر می رسیدند. آنان کتابهای گرانبهایی نوشتند و با تلاش و مبارزه خود، دین اسلام را گسترش دادند. آن حضرت حقایق قرآن و دین اسلام و نشانه های مسلمانان و شیعیان حقیقی را بیان نمودند. به همین جهت است که مذهب شیعه را مذهب جعفری نیز می گویند. در تاریخ زندگی امام(علیه السلام) آمده است که ایشان انسانی مهربان و دوست داشتنی بودند. حضرت در علم و دانایی، صبر و اخلاق نیکو و همچنین تحمل و بردباری در تنگناها و مشکلات زندگی، بی نظیر بودند. لباسهای ایشان همیشه تمیز و پاکیزه بود و مسواکشان را که از چوب مخصوصی بود، لحظه ای از خود جدا نمی کردند. حضرت با همه مقام علمی و روحانی هیچ گاه اجازه نمی دادند کارهای شخصی شان را دیگران انجام دهند. ایشان مانند مردم با دست های مبارک خود به کشاورزی و کار مشغول می شدند و درگرمای سوزان مدینه، درباغ و مزرعه کارمی کردند و عرق می ریختند تا از دسترنج خود امرار معاش کنند.
امام موسی کاظم(ع):
امام کاظم علیه السلام :أبلِغ خَیراَ و قُل خَیراً ولا تَکُن أمُّعَةً ؛
خیر برسان و سخن نیک بگو و سست رأى و فرمانبرِ هر کس مباش.
(الاختصاص ، ص 343 )
سلام بر وارث رحمت و آبروی محبت ، و سلام بر تو که نیازمندان را باب الحوائجی.
سلام بر نام معطر و زیبایت، که الهام بخش صبوری ، شکیبایی ، بردباری و حلم است.
چشم عالم روشن که دیگربار به درخشش آفتاب ولایت شادمان شد.
بیستم ذیحجه ، میلاد با سعادت هفتمن اختر تابناک آسمان ولایت، اسوه صبر و تقوا و فخر عالم امکان باب الحوئج امام موسی کاظم علیه السلام بر عاشقان طریقت اهل بیت علیهم السلام تهنیت و مبارک باد.
سخنان برگزیده از امام کاظم (ع)
مطالب مرتبط: امام کاظم، اهل بیت (ع) ، احادیث و روایات
امام محمد باقر (ع) در روز جمعه یا دوشنبه یا سه شنبه غره ماه رجب یا سوم ماه صفر سال 57 هجری یا به روایتی دیگر سال 56 هجری، در مدینه به دنیا آمد و در روز دوشنبه هفتم ذی حجه یا ربیع الاول و یا ربیع الاخر سال 114 هجری، در همان شهر بدرود حیات گفت. بنابراین، آن حضرت 57 سال در این جهان زیست. از این مدت چهار سال با جدش امام حسین (ع) و پس از وی 35 سال با پدرش زندگی کرد و هیجده سال بقیه عمرش را به تنهایی به سر برد. بنابر روایتی که در کافی از قول امام صادق (ع) نقل شده است، وی 19 سال و دو ماه بیش از پدرش زیسته است و در همین دوران، امامت شیعیان را عهده دار بوده است.
امام باقر (ع) در مدت امامت خود چند صباحی از خلافت ولید بن عبد الملک و نیز خلافت سلیمان بن عبد الملک و عمر بن عبد العزیز و یزید بن عبد الملک را درک کرد و سرانجام در روزگار خلافت هشام بن عبد الملک وفات یافت. در کتاب اعلام الوری نیز همین قول آمده که با آنچه بعدا خواهیم گفت، صحیح می نماید. ابن شهر آشوب در مناقب نوشته است:
سوم شعبان
امام سوم، ابو عبد الله حسین بن علی بن ابی طالب علیهم السلام، در سوم ماه شعبان در شهر مدینه به دنیا آمد. مادرش فاطمه دخت رسول الله (ص) بود. آن حضرت با نثار خون پاک خود و یارانش، از اسلام و ارزشهای اسلامی پاسداری نمود. روز میلاد آن امام عزیز به روز پاسدار نامگذاری شده است.
چهارم شعبان
حضرت ابوالفضل العباس فرزند امیرالمؤ منین علیهما السلام، در 4 شعبان سال 26 هجری در مدینه به دنیا آمد. مادرش فاطمه کلابیه بود که بعدها با کنیه «ام البنین» شهرت یافت. آن حضرت ، قامتی رشید ، چهره ای زیبا و شجاعتی کم نظیر داشت و به خاطر سیمای جذابش او را «قمربنی هاشم» می گفتند. در حادثه کربلا، سمت پرچمداری سپاه حسین (ع) و سقایی خیمه های اطفال و اهل بیت امام را داشت. به خاطر فداکاری و جانبازی آن حضرت در روز عاشورا، روز میلادش به نام روز جانباز نامگذاری شده است.
پنجم شعبان
پیشوای چهارم شیعه، حضرت سجاد، امام علی بن الحسین، زین العابدین (ع)، در روز 5 شعبان سال 38 هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود. مادرش شهربانو دختر یزدگرد بود. نقش عمده آن حضرت در نهضت عاشورا، پیام رسانی خون شهیدان کربلا و حفظ دستاوردهای آن انقلاب خونین بود. «صحیفه سجادیه» مجموعه ای از دعاهای آن حضرت است که اینک در دست ما به عنوان گنجینه ای از معارف دینی موجود است .
یازده شعبان
حضرت علی اکبر فرزند امام حسین علیهما السلام در بین سال های 33 تا 35 ه از مادری به نام لیلا دختر ابی مرّه در شهر مدینه چشم به جهان گشود. وی در مکتب انسان ساز پدر شیوه های صحیح دفاع از مکتب و اطاعت از امامت و حمایت از آرمان های مقدس آن را آموخت. او در روز عاشورا اولین نفر از بنی هاشم بود که پس از مبارزه جانانه جام شهادت سر کشید. روز میلاد حضرت علی اکبر علیه السلام به روز جوان نامگذاری شده است.
نیمه شعبان
ویژه نامه گل نرگس به مناسبت نیمه شعبان، میلاد مسعود امام زمان علیه السلام تهیه شده است. در این ویژه نامه به موضوعاتی مانند ولادت و زندگی امام مهدی، منجی گرایی، علایم و شرایط ظهور و مساجد منسوب به امام زمان عجل الله فرجه الشریف پرداخته شده است.
اللهم عجل لولیک الفرج والعافیة والنصر
پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) در سال پنجم بعثت، که سال ولادت فرزندش بود؛ در سختترین شرائط و حالات به سر مى برد.
اسلام منزوى بود، و مسلمانان اندک نخستین، شدیداً تحت فشار .
محیط مکه بر اثر شرک و بت پرستى و جهل و خرافات و جنگهاى قبایل عرب و حاکمیت زور و بینوایى توده هاى مردم، تیره و تار بود.
پیامبر(صلی الله علیه و آله) به آینده مى اندیشید، آینده اى درخشان از پشت این ابرهاى سیاه و ظلمانى، آینده اى که با توجه به اسباب عادى و ظاهرى بسیار دوردست و شاید غیر ممکن بود.
در همین سال حادثه بزرگى در زندگى پیامبر رخ داد، به فرمان خدا براى مشاهده ملکوت آسمانها به معراج رفت، و به مصداق «لنریه من آیاتنا الکبرى» آیات عظیم پروردگار در پهنه بلند آسمان را با چشم خود دید، و روح بزرگش بزرگتر شد، و آماده پذیرش رسالتى سنگین تر، توأم با امید بیشتر .
در روایتى از اهل سنت و شیعه - که هر دو بر آن تأکید دارند - مى خوانیم: پیامبر(صلی الله علیه و آله) در شب معراج از بهشت عبور مى کرد، جبرئیل از میوه درخت طوبى به آن حضرت داد، و هنگامى که پیامبر(صلی الله علیه و آله) به زمین بازگشت نطفه فاطمه زهرا (سلام الله علیها) از آن میوه بهشتى منعقد شد.
لذا در حدیث مى خوانیم که پیامبر(صلی الله علیه و آله) فاطمه (سلام الله علیها) را بسیار مى بوسید، روزى همسرش عایشه بر این کار خرده گرفت، که چرا این همه دخترت را مى بوسى؟!
پیامبر(صلی الله علیه و آله) در جواب فرمود:
«من هر زمان فاطمه را مى بوسم، بوى بهشت را از او استشمام مى کنم.»
و به این ترتیب این مولود بزرگ از عصاره پاک میوه هاى بهشتى و از پدرى همچون پیامبر(صلی الله علیه و آله)، و مادر ایثارگر و فداکارى همچون «خدیجه» در روز بیستم جمادى الثانى گام به دنیا نهاد، و طعن و سرزنشهاى مخالفین که پیامبر را بدون «نسل جانشین» مى پنداشتند، همگى نقش بر آب شد، و به مضمون سوره «کوثر» فاطمه زهرا چشمه جوشان براى ادامه دودمان پیامبر و ائمه هدى و خیر کثیر در طول قرون و اعصار، تا روز قیامت شد.
این بانوى بهشتى نامهایی داشت که هر کدام از دیگرى پر معنى تر بود: 1- فاطمه، 2- صدیقه، 3- طاهره، 4- مبارکه، 5- زکیه، 6- راضیه، 7- مرضیه، 8- محدثه، 9- زهرا و هر یک بیانگر اوصاف و برکات وجود پربرکت او است.