ششم بهمن (1360) سالروز حماسه مردم آمل

سالروز حماسه مردم آمل

ساعت 23 و 45 دقیقه از دوشنبه شب، مطابق با پنجم بهمن ماه سال 1360 شمسی، اعضای 110 نفره اتحادیه کمونیست‌های ایران با حضور سه زن در تیم پزشکی گروه، با نام «سربداران جنگل» در پوشش لباس‌های نظامی تحت عنوان عملیات «اسب تروا» با شلیک گلوله آرپی جی هفت در شهر آمل از شهرهای استان مازندران و ایجاد درگیری‌های پراکنده به این شهر حمله نموده و قصد تسخیر آن را داشتند. دراین تهاجم، آنان قصد حمله به مقر سپاه، بسیج، دادگاه انقلاب، بستن جاده هراز در مدخل شهر، تصرف محله اسپه کلا و دعوت مردم به قیام را داشتند که به فرماندهی قرارگاه ابوالفضل (علیه السلام) در چالوس و امداد از نیروهای سپاه و بسیج شهرهای بابلسر، محمودآباد، لاریجان و بابل با مقاومت روبه رو شد. این درگیری که حدود دو روز به طول انجامید، سرانجام با مقاومت نظامیان و مردم ـ که بدون همکاری طاقت فرسای آنان امکان پذیر نبود ـ منجر به شکست عملیات اتحادیه کمونیست‌ها گردید.

گفتنی است، در این حماسه‌ جاودان، از مردم قهرمان آمل ۴۰ شهید و ۱۲۰ نفر زخمی شدند؛ نیروهای جنگل در آن شب سرد زمستانی برخلا‌ف‌همه توهمات که مردم با آنها هستند با حماسه جاویدان شهر هزار سنگر غافلگیر شدند به‌طوری‌که مقاومت مردم این شهر،  تحسین امام خمینی(ره) را نیز برانگیخت.

◊ تشریح ویژه برنامه های حماسه اسلامی ششم بهمن آمل

Ξ ناگفته‌های حادثه آمل از زبان فرمانده سپاه آمل در سال 60

خاطره شهیده طاهره هاشمی در حادثه آمل

به من الهام شده که پیش خدا خواهم رفت...

روایت دختر ۱۴ساله‌ای که شهید بهشتی وعده شهادتش را داد

شهیده سیده طاهره هاشمی ، شهیده شاخص سال ۱۳۹۲ وقتی صبح کنار سفره‌ی صبحانه خوابش را برای مادر و عباس تعریف کرد، به آرامی گفت:‌ من شهید می‌شوم. عباس به یاد انشای طاهره افتاد که اول نوشته بود دوست دارم فلسفه بخوانم؛ اما در پایان نوشت به من الهام شده که پیش خدا خواهم رفت...

«طاهره نفس نفس می‌زد. از او قطع امید کرده بودیم. از صبح نگران بودیم که نکند طاهره هم مثل دختر همسایه بمیرد. دختر همسایه صبح مرده بود و صدای گریه هنوز از خانه‌‌شان می‌آمد. مادر مرا فرستاد دنبال زن عمو. با گریه آوردمش. زن عمو وقتی دید طاهره نفس نمی‌کشد، پارچه‌ی سفیدی روش انداخت. من و مادر به گریه افتادیم. صبر کردیم تا همه بیایند و دفنش کنیم. نیم ساعت که گذشت دیدم پای طاهره تکان می‌خورد. از خوشحالی زبانم بند آمده بود. مادر و زن عمو را صدا زدم. مادر پارچه‌ی سفید را برداشت و با گریه، طاهره را بغل کرد. خدا روح تازه‌ای در جسم خواهر کوچولویم دمید.» (۱)