عامل اصلی موفقیتم در حفظ قرآن نان حلال پدر خانواده بوده است

گفت‌وگو با یک خانواده حافظ قرآنی؛

عامل اصلی موفقیتم در حفظ قرآن نان حلال پدر خانواده بوده است

یک مادر حافظ قرآن در همدان بیان کرد: گرچه همسرم حافظ نیست اما بیش از ما در این امر نقش داشته؛ او کشاورز است و ما موفقیت خود را مدیون نان حلال او هستیم. حتی زمانی که بسیار خسته بود و از کار برمی‌گشت من و فرزندانم را تشویق می‌کرد و از ما می‌خواست محفوظاتمان را برایش مرور کنیم.

به گزارش ایکنا از همدان، در جمع یک خانواده قرآنی می‌نشینیم، پدری که با زحمت از طریق شغل شریف کشاورزی نان حلال پای سفره می‌آورد و مادری که خود پیش‌قدم برای حفظ قرآن می‌شود.

اعضای این خانواده دلیل موفقیت‎شان را همکاری و همیاری پدر می‌دانند؛ او که حافظ نیست اما این مسیر را برای اهل خانواده هموار کرده است.

مادر این خانواده بیش از ۴۰ سال سن دارد و اکنون نیز حافظ قرآن است، از همان کودکی در گوشمان خوانده‌اند با بالا رفتن سن قدرت حافظه هم پایین می‌آید اما همت این مادر چنین تصوری را نقض می‌کند، پای گفت‌وگوی ایکنا با این خانواده قرآنی می‌نشینیم در ابتدا از مادر خانواده آغاز می‌کنیم.

خودتان را معرفی کنید و بفرمایید چه شد که به فکر حفظ قرآن افتادید؟

داستان کربلایی کاظم ساروقی و معجزه حفظ قرآن

 «بسم الله الرّحمن الرّحیم، فَاطِرَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ أَنْتَ وَلیِّی فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ تَوَفَّنِی مُسْلِمًا وَأَلْحِقْنِی بِالصَّالِحینَ».(1)

از اینجانب حاج اسماعیل کریمی فرزند ارشد مرحوم کربلایی کاظم کریمی ، خواسته شده تا در باره خصوصیات مرحوم ابوی سخن بگویم تا در دسترس دیگر هموطنان عزیز قرار گیرد.

داستان مرحوم ابوی شامل چند بخش است: اوّل - در باره معجزه ای که در این قرن واقع شده و به سادگی به دست فراموشی سپرده شده است. البته اکنون پس از برقراری دولت جمهوری اسلامی تا اندازه ای از فراموشی خارج گردیده است. کتابهای متعدّدی در باره معجزه ایشان به چاپ رسیده و آرامگاه مجلّلی در قبرستان مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری قدس سره برای ایشان ساخته شده است.

من چگونگی این معجزه شگفت انگیز را برای شما شرح خواهم داد تا آشکارا آیات خدای متعال را ببینید، و در باره آن بیندیشیده، و پندها بگیرید. خدای متعال برای آگاهی بندگان در هر زمان آیات و نشانه هایی را آشکار می سازد؛ تا شاید مردم در آن تأمّل کنند و به هوش آیند.

مرحوم ابوی، روستازاده و کشاورز بود. یک روز که پای منبر واعظِ روستای خود «ساروق» نشسته بود و به سخنان او دل سپرده بود؛ از زبان واعظ می شنود که: