نحوه به خلافت رسیدن ابوبکر و عمر و عثمان

پرسش: نحوه به خلافت رسیدن ابوبکر، عمر و عثمان چگونه بوده ، از طرف چه کسی انتخاب شده‌اند و آیا در قرآن و حدیث دلیلی که به خلافت ایشان اشاره بکند وجود دارد یا نه؟

پاسخ:

نحوه به خلافت رسیدن سه خلیفه اول

← الف. خلافت ابوبکر
بعد از رحلت پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله در‌حالی‌که حضرت علی علیه‌السلام هنوز از غسل و تکفین جسد مطهر پیغمبر اکرم ـ صلی‌الله‌علیه‌وآله ـ فارغ نشده بود، عده‌ای از مسلمانان در سقیفه بنی‌ساعده جمع شده و مشغول انتخاب خلیفه شدند.
پس از نزاع و درگیری شدید بین مهاجر و انصار سرانجام امر خلافت خاتمه یافت و کار خلافت بر ابوبکر قرار گرفت.

← ب. خلافت عمر
ابوبکر پس از دوسال و چند ماه خلافت، رنجور و بیمار شد و به پاس زحماتی که عمر در مورد تثبیت خلافت او متحمل شده بود، او نیز زمینه را برای خلافت عمر بعد از خود آماده کرد و مخالفان را نیز قانع نمود؛ جمعی از صحابه را به حضور طلبید و عمر را در حضور آنها به جانشینی خود منصوب نمود و در روز وفات ابوبکر عمر به مسند خلافت نشست یعنی در سال ۱۳ هجری قمری و پس از دفن ابوبکر عمر به مسجد رفت و مردم را از خلافت خود آگاه ساخته و از آنها بیعت گرفت.
خلافت عمر ده سال و شش ماه طول کشید و در این مدت دائماً با دو کشور بزرگ ایران و روم در حال جنگ بود.

← ج. خلافت عثمان
عمر پس از زخمی شدن و در لحظات آخر زندگی خود، برای انتخاب خلیفه بعد از خود شش نفر را به حضور طلبید و موضوع خلافت را به‌صورت شورا میان آنها محدود نمود.

← اعضای شورا
این شش نفر عبارت بودند از: علی علیه‌السلام، طلحه، زبیر،

تنها ابرقدرت جهان ، جمهوری اسلامی و ولایت فقیه است

حجت‌الاسلام موسوی؛ حکومت اسلامی، بزرگترین نعمت خدا برای مسلمین است

امروز باید شکرگزار نعمتی باشیم که ما را از شر سلطنت 2500 ساله شاهنشاهی نجات داد؛ آن نعمت، نعمت ولایت و حکومت اسلامی است.  

متن کامل سخنرانی حجت‌الاسلام موسوی در شب دوم مراسم دهه اول محرم در هیئت روضه‌الزهرا (س) را از نظر می‌گذرانید.

بسم الله الرحمن الرحیم

چرا عده‌ای با مسلمانان سر جنگ دارند؟

اگر شخصیت اخلاقی انبیاء و اولیاء(ع) را تحلیل کنیم، به این نتیجه میرسیم که این‌طور است وقتی شما یک آدم اخلاقی را در نظر بگیرید معمولاً همه او را دوست دارند. وجود نازنین این جانشینان خدا بر روی زمین، با این‌همه علم، اخلاق، کرم، بزرگواری آیا این‌ها دشمن‌ساز است؛ یعنی اینکه فرض کردید؛ باید این سؤال را از انسان‌هایی که سکولار هستند و دین را از سیاست جدا می‌دانند، مطالبه کرد که اینکه شما می‌گویید این‌همه کشته، اسیر و زجری که اهل‌بیت(ع) و انبیاء عظام کشیدند برای این است که آن‌ها افراد متخلق و اخلاقی بودند؟ انسان‌های عالم و عالم پرور بودند؟! یعنی امام صادق(ع) که آخر به زهر کینه منصور به شهادت رسید برای این بود که کار علمی می‌کرد؟!

انسان‌ها هر چقدر هم خبیث باشند تا کسی آن‌ها را اذیت نکند و مانعی برای قدرت‌نمایی‌شان ایجاد نکند کاری با او ندارند. در طول تاریخ این‌همه آدم‌ها اخلاقی علمی بودند که طواغیت نه اینکه با آن‌ها کار نداشتند بلکه آن‌ها را تأیید و کمک می‌کردند، پس چرا اهل‌بیت(ع) و انبیاء عظام این‌قدر مورد شکنجه و آزار قرار گرفتند و هیچکدام از اهل‌بیت(ع) نبود مگر اینکه یا با شمشیر و یا با زهر توسط دژخیمان زمانه به شهادت رسیدند؟!

جواب این سؤال خیلی واضح است و آن‌هم اینکه شخصیت اصلی ائمه(ع) "مبارز بودن و تلاش‌گر بودن در جهت گرفتن قدرت و حاکمیت" بوده است. اگر اهل‌بیت اهل مبارزه نبودند با طاغوت درگیر نمی‌شدند و داعیه قدرت نداشتند، چرا باید مورد هجمه دشمنان واقع شوند؟ نمونه اعلی و واضح آن سیدالشهدا(ع) است. برخی‌ها این‌قدر سرشان در برف می‌کنند در مورد سیدالشهدا هم می‌خواهند تشکیک کنند که حضرت دنبال حکومت و قدرت نبود ولی واقعاً این قابل تشکیک نیست؛ اما سؤال ما این است پس امام صادق(ع)، امام باقر(ع) و امام هادی(ع) چرا شهید شدند؟ فاطمه زهرا صلوات الله علیها چرا شهیده شدند؟ این‌ها دنبال حکومت و قدرت بودند.

تفاوت دیدگاه صالحان و کافران نسبت به قدرت و حکومت

علامه طباطبایی(ره) در تفسیر المیزان می‌فرمایند: «قدرت برای انسان‌های صالح نعمت است اما برای کسی که قدرت را هدف و نه وسیله می‌داند و آن را برای مطامع دنیایی می‌خواهد نغمت است.»

اهل‌بیت(س) انسان‌هایی بودند که قدرت را برای تربیت انسان‌ها می‌خواستند از همین جهت است که با آن‌ها مبارزه می‌کنند و آن‌ها را مورد اذیت و آزار قرار می‌دهند.

پاسخ به یک شبهه‌ی فراگیر: آخوند را چه به سیاست؟!

علی ولی الله

حقوق عالم و دانشمند

امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمودند:

عالم حقوق زیادى بر عهده شما مردم دارد،

مِنْ حَقِّ الْعَالِمِ أَنْ لَا تُکْثِرَ عَلَیْهِ السُّؤَال بیش از اندازه از او سؤال نکنى؛

وَ لَا تَسْبِقَهُ فِی الْجَوَابِ در پاسخ گفتن به سؤ ال دیگران بر او سبقت نگیرى؛

وَ لَا تُلِحَّ إِذَا أَعْرَضَ  اگر نخواست پاسخ سؤ ال را بدهد ،اصرار بر پاسخگوئى نکنى؛

وَ لَا تَأْخُذَ بِثَوْبِهِ إِذَا کَسِلَ هنگامى که از سؤ ال و جواب خسته شد، گوشه لباس او را نگیرى که به سؤ ال من پاسخ دهید؛

وَ لَا تُشِیرَ إِلَیْهِ بِیَدِکَ براى نشان دادن او با دست به وى اشاره نکنى؛

وَ لَا تَغْمِزَهُ بِعَیْنِکَ با اشاره چشمت با او سخن نگوئى؛

وَ لَا تُسَارَّهُ فِی مَجْلِسِهِ  بطور محرمانه و خصوصى در حضور جمع با او سخن نگوئى؛

وَ لَا تَطْلُبْ عَوْرَاتِهِ در مقام شناخت عیوب وى بر نیایى؛

وَ أَنْ لَاتَقُولَ قَالَ فُلَانٌ خِلَافَ قَوْلِکَ نگویى نظر فلان شخصیت و دانشمند مخالف نظر شما است؛

وَ لَا تُفْشِیَ لَهُ سِرّاً راز او را افشاء نکنى؛

وَ لَا تَغْتَابَ عِنْدَهُ أَحَداً از هیچکس نزد او غیبت ننمائى؛

وَ أَنْ تَحْفَظَ لَهُ شَاهِداً وَ غَائِباً در حضور و غیاب او آبروى او را حفظ کنى؛

وَ أَنْ تَعُمَّ الْقَوْمَ بِالسَّلَامِ وَ تَخُصَّهُ بِالتَّحِیَّةِ  هنگام ورود به مجلس به جمع سلام کن و بطور خاص بر او تحیت بگو؛

 وَ تَجْلِسَ بَیْنَ یَدَیْهِ در مجالس در مقابل او بنشین؛

وَ إِنْ کَانَتْ لَهُ حَاجَةٌ سَبَقْتَ الْقَوْمَ إِلَى خِدْمَتِهِ اگر حاجتى داشت از سایر مردم در خدمت به او سبقت بگیر؛

وَ لَا تَمَلَّ مِنْ طُولِ صُحْبَتِهِ فَإِنَّمَا هُوَ مَثَلُ النَّخْلِ فَانْتَظِرْ مَتَى تَسْقُطُ عَلَیْکَ مِنْهُ مَنْفَعَةٌ از طولانى شدن سخنان او افسرده و ملول نشوى .زیرا عالم مانند درخت خرما ثمره اش شیرین و دلنشین است . پس منتظر باش تا زمانى که از آن درخت بر تو منفعتى فرو ریزد؛

وَ الْعَالِمُ بِمَنْزِلَةِ الصَّائِمِ الْقَائِمِ الْمُجَاهِدِ فِی سَبِیلِ اللَّهِ عالم به منزله انسان روزه دار و شب زنده دار و قیام کننده به انجام تکالیف شرعیه و جهاد کننده در راه خدا است.

(وسایل الشیعه، ج 12 ،ص 215)