سخن بلاگ

خدمت حضرت امام عرض کردم: آقا ما هر چه مى ‏کشیم از ایشان است، ایشان نه مغز نظامى دارد و نه حرف نظامیان مشاور را گوش مى ‏کند. اطرافیانش هم آدمهاى خشک فکر و کم تعهدى هستند، این است که ما خود به خود با ایشان به نتیجه نمى ‏رسیم. امام وقتى دیدند من اینطور عرض کردم، یک تأملى کردند و فرمودند: «بسیار خوب شما بروید، من تذکر خواهم داد».

امیر سپهبد علی صیاد شیرازی (۲۳ خرداد۱۳۲۳-۲۱ فروردین۱۳۷۸) فرمانده اسبق نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران و عضو شورای عالی دفاع بود. صیاد شیرازی پس از ۳۲ سال خدمت در یگانهای مختلف نیروی زمینی ارتش مقابل درب منزلش، به دست منافقین کوردل ترور شد. علی صیاد شیرازی در گفت و گو با واحد خاطرات موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی به بیان خاطراتش از ارتباط با امام خمینی پرداخته است که بخشی از آن در پی می آید:

چگونگى برخورد با بنى ‏صدر

بخشى از حساس ترین و مهم ترین مأموریت هاى من، به پیش از آغاز جنگ تحمیلى، یعنى به درگیرى با ضدانقلاب باز مى ‏گردد. بنابراین خاطرات آن را هم نمى ‏توان و نباید نادیده گرفت، پایۀ رزم ما، آشنایى با اصول جنگیدن در راه خدا و درک رموز پیروزى، آن هم تحت فرماندهى حضرت امام (س) نیز به آن زمان مربوط مى‏ شود یعنى هنگام شکل‏ گیرى ارتباط معنوى بین ما، به عنوان رزمنده و ایشان به عنوان فرمانده.

با این مقدمه برمى ‏گردم به صحنه کردستان. چندى پس از پیروزى انقلاب، زمانى که تمام شهرهاى کردستان از سنندج گرفته تا مریوان، دیوان دره، سقز، سردشت، بانه، بوکان، مهاباد و تقریباً پیرانشهر و قسمتى از نقده در دست ضدانقلاب بود، آشوب سراسر منطقه را فرا گرفته و ضد انقلاب هم کنترل شهرها را در دست داشت. همه محورها و در نتیجه پادگانهاى ارتش در شهرهاى فوق در محاصرۀ ضد انقلاب بود. حتى یکى از پادگانها ـ پادگان مریوان ـ هم تحت فشار شدید سقوط کرده بود. خلاصه وضع اسف‏بارى که ایجاد شده بود، با محوریت فرد بى ‏لیاقتى به نام بنى‏ صدر، که به هیچ وجه به صحنه ‏هاى حقیقى بخشهاى مختلف کشور آگاه و بصیر نبود، تأسف بارتر نیز مى‏ نمود.

البته در اینجا قصد یادآورى جزء جزء خاطرات کردستان را ندارم، بلکه فقط با ذکر یک مقدمه مى ‏خواهم چگونگى شکل‏ گیرى اولین دیدار خود با حضرت امام و به دنبالش چگونگى برخورد من با بنى ‏صدر (با صدور اعلامیه) و انتقاد از ایشان نزد حضرت امام را برایتان بازگو نمایم.... در اولین اقدام به کمک نیروهاى داوطلب ارتشى و سپاهى که بنده نیز افتخار همراهى با آنها را داشتم، پس از 28 روز جنگ شبانه روزى، به یارى خدا توانستیم سنندج را از دست نیروهاى ضدانقلاب بازپس بگیریم. شهر به دست یاران انقلاب افتاد.

خبر مسرت بخش بود و من به شخصه قصد داشتم براى اینکه به امام بزرگوارمان اطمینان بدهم که رزمندگان در صحنه هستند و با قاطعیت با دشمنان برخورد مى‏کنند، به محضرشان برسم.

این اولین بارى بود که با حضرت امام (س)دیدار مى ‏کردم، آن هم به طور خصوصى با جمع کوچکى از برادران. مترصد فرصتى بودم که تا در وقت مناسب خدمت ایشان عرض کنم که آقا نگران نباشید، انشاء اللّه‏ نبرد را ادامه خواهیم داد و مشکلات حل خواهد شد. در همین حال و هوا پس از گزارش کوتاهى که خدمت ایشان ارائه شد، امام مکثى کرده و تذکر دادند که: «صبور باشید، محکم بایستید خودتان را همین طور قوى نگهدارید، انشاءاللّه‏ آنها ـ ضد انقلاب ـ سرکوب مى ‏شوند، به هیچ وجه نگران نباشید.» اگر چه من در آن مجلس مجالى نیافتم تا صحبتى کنم که اصلاً لازم هم نبود، شاید در درون خجالت هم کشیدم که من مى ‏خواستم مطلبى بگویم که مثلاً امام روحیه پیدا کند، اما ایشان دارند به ما روحیه مى ‏دهند. اینجا بود که من با عرفان خاص امام براى اولین بار آشنا شدم و چیزى را لمس کردم که تا آن روز هرگز احساس نکرده بودم.

باید یادآورى کنم که خاطرات من در رابطۀ با نبرد در کردستان مربوط به دورانى است که خود من در آنجا حضور داشتم و در واقع این کل تاریخچۀ آن وقایع نمی ‏باشد. به هر حال بعد از حدود سه ماه تمام شهرها آزاد شد. فقط براى اینکه درک کنیم نیروها چگونه کار کردند، کافى است اشاره کنم ما کار یک سال را به طور فشرده در سه ماه انجام دادیم. یعنى تقریباً همه 24 ساعته کار می ‏کردند. البته به لطف خدا ترکیب مقدسى از نیروهاى ارتشى و سپاهى و داوطلب مردمى و پیشمرگان کرد مسلمان و جهادگران با روحیه ‏اى بالا در منطقه حضور داشتند. همه همراه و هم پا بودند. وقتى گزارش پیروزیهاى ما به تهران و رئیس جمهور وقت (بنی ‏صدر) رسید، براى ایشان خیلى غیر منتظره بود. او از اینکه در زمان وى چنین موفقیتى صورت گرفته بسیار خشنود بود و به همین سبب توجه زیادى به ما نشان داد، به طورى که وقتى براى ریشه ‏کن کردن ضد انقلاب پیشنهاد شد قرارگاهى در منطقه تشکیل شود و تا کرمانشاه گسترش یابد، بلافاصله آن را تأیید کرد و حتى بنده را که سرگرد بودم، درجه موقت سرهنگى داد تا بتوانم فرماندهى قرارگاه را بعهده بگیرم. این اولین مأموریت رسمى من بود. تا آن موقع من در واقع به طور غیر رسمى در صحنه فعالیت داشتم. گرچه در هر صحنه که حضور داشتم همه نیروها اعم از سپاهى و ارتشى به من عنایت داشتند و حرفم را گوش می ‏کردند و در واقع بدون ابلاغ رسمى، فرماندهى می ‏کردم و خداوند هم توفیق داده بود، همه همدل بودیم و در جوى صمیمى فعالیت داشتیم و مشکلى هم پیش نمی ‏آمد. به دنبال آن ابلاغ، نیز قرارگاه عملیاتى غرب کشور را براى اولین بار در کرمانشاه تشکیل دادیم. اما متأسفانه هنوز چیزى از شروع طرحمان نگذشته بود که توطئه‏ ها آغاز گردید. نجواها و اطلاعات نادرست به بنی ‏صدر، مشکلات جدى پیش آورد، خصوصاً اینکه وى فردى دهن بین بود و به حرفهاى معمولى توجه جدى معطوف می ‏کرد. از این رو من احساس کردم که عرصه بر ما به تدریج تنگتر می ‏شود و همین گونه هم شد. البته ماهیت بنی ‏صدر هم کم ‏کم براى همه روشنتر می ‏شد، مردم روز به روز بهتر او را مى‏شناختند و مقابلش موضع مى‏گرفتند. خصوصاً پس از آنکه شهید مظلوم آیت‏اللّه‏ دکتر بهشتى (ره) از طرف وى مورد توهین قرار گرفت، تفرقه و کارشکنى ایشان بیشتر برملا گردید. اینجا بود که ما از قرارگاه نظامى اعلامیه ‏اى دادیم و در آن اعلامیه مطرح کردیم که در حالیکه ما در اینجا تلاش می ‏کنیم و می ‏جنگیم چرا باید در پشت جبهه چنین مسائل اختلاف افکنانه پیش آید؟ مضمون این اعلامیه براى بنی ‏صدر بسیار گران تمام شد و از همان جا رسماً در مقابل من موضع گرفت که البته این نیز توفیق الهى براى من بود. اندک زمانى پس از صدور اعلامیه دیدم از طرف بنی ‏صدر فردى بنام سرهنگ عطاریان آمد که قرارگاه را از من تحویل بگیرد و حکمى در دست داشت که کاملاً قانونى بود. برطبق آن من باید قرارگاه را به وى تحویل می ‏دادم و فقط در محدودۀ کردستان مسئولیت می ‏پذیرفتم. وسایلم را جمع کردم که به طرف سنندج بروم، اما با تقدیر الهى که نمی ‏شود مقابله کرد. درست چند ساعت پس از تحویل قرارگاه، جنگ تحمیلى آغاز شد. وضع منطقه طورى شد که آن سرهنگ دست به دامن من شد تا براى دفاع، نیرو و تجهیزات در اختیارش بگذارم. من هم به حسب وظیفه وجدانى و به انگیزه دفاع در مقابل تجاوز دشمن، تنها گردان تحت امر خود ـ گردان 110 از لشکر 77 خراسان ـ را به او واگذار کردم. گرچه او در اولین درگیرى و برخورد، این یگان را نیز تارومار کرد ولى در هر صورت من به وظیفه عمل کرده بودم.

براى انجام مسئولیت جدید به سنندج رفتم و فعالیت خود را در آنجا آغاز نمودم. بعد از مدتى حکمى دیگر صادر شد مبنى بر اینکه مى ‏بایست من مسئولیت فرماندهى کردستان را به فرماندۀ لشکر کردستان که در آن زمان تحت امر خود من بود، تحویل دهم. طى دو حکم متوالى محدودۀ فرماندهى من ابتدا کوچک و سپس کاملاً سلب و محو شده بود. من شدم مشاور عملیاتى فرمانده لشکرى که خودم منصوب کرده بودم. در اینجا بود که یک برخورد صادقانه کردم. هر چند حرکتم کمى تند بود ولى مکنونات قلبى بود که بروز مى ‏کرد و آن چیزى بود که ایمان داشتم و مى ‏دانستم، کاملاً درست است.
من در مقابل حکم دوم ایستادم زیرا احساس کردم این یک توطئه است و اگر صحنه را خالى کنم، ضد انقلاب پس از آن همه خونریزى، دوباره برمنطقه حاکم مى‏ شود. این شد که جواب دادم همین جا در مسئولیتم باقى مى ‏مانم تا شوراى عالى دفاع تصمیم بگیرد. مشاجره‏اى هم در باره این واکنش بین من و فرمانده وقت نیروى زمینى ارتش به وجود آمد. وى صریحاً گفته بود «دستور باید اجرا شود» و من در پاسخ نوشتم چون اینجانب با حکم شوراى عالى دفاع منصوب شده ‏ام، حکم تحویل مسئولیت را نیز باید شوراى عالى دفاع صادر نماید. آنها این مشاجرات مکاتبه ‏اى را به عنوان لغو دستور تلقى کردند که مطابق مقررات نظامى مجازات سنگینى دارد و آن را به محضر امام بردند.

اولین دیدار با حضرت امام(س)

حضرت امام نیز که فقط در یک دیدار کوتاه خدمتشان رسیده بودم، مرا به اسم نمى ‏شناختند. خلاصه ایشان فرموده بودند: «اگر فکر مى ‏کنید که مثلاً ایشان تخلف کرده ‏اند، شما طبق مقررات برخورد کنید» بنى‏ صدر هم بلافاصله دستور ترک آنجا را براى من صادر کرد. طبیعى بود که مى ‏توانستند مرا به مراجع قانونى تحویل دهند. البته من هم به طور پیوسته با تهران مخصوصاً با حضرت آیت ‏اللّه‏ خامنه ‏اى که در آن موقع هم معاون وزیر دفاع و هم نمایندۀ حضرت امام در شوراى عالى دفاع بودند، مشورت داشتم و تلفنى در تماس بودم. در آخرین تماس از منطقه نیز به ایشان عرض کردم که اوضاع خراب شده و به هم ریخته است و به من مى ‏گویند اینجا را ترک کنم، حال چه باید بکنم؟ ایشان فرمودند: «آنجا را ترک کنید و به تهران بیایید».
من با حالتى نگران به تهران آمدم. چون دلم رضایت نمى ‏داد تا صحنه ‏اى را که نبردش ناتمام مانده، ترک کنم. گرچه ضدانقلاب را تارانده بودیم ولى براى پاکسازى آنها از کوهستانها و محورهاى مواصلاتى باید نبرد ادامه پیدا مى‏ کرد. خلاصه با یک پریشان حالى به تهران آمدم. در خانه بودم که به من زنگ زدند. جناب آقاى هاشمى رفسنجانى بود که طى تماس تلفنى گفتند: ائمه جمعه برجسته‏ اى چون آیت‏ اللّه‏ دستغیب، آیت ‏اللّه‏ صدوقى، آیت‏ اللّه‏ اشرفى اصفهانى، آیت ‏اللّه‏ طاهرى و آیت ‏اللّه‏ مدنى به اتفاق خدمت حضرت امام رسیده ‏اند. در آن موقع آقاى منتظرى هم از قم به تنهایى به محضر امام رفته بودند و همۀ این عزیزان در مقام شفاعت واسطه شده بودند «که آقا این کار خطرناک است و باید فلانى(بنده) به سر کارش برگردد چرا که نبرد ناتمام مانده است و ...». به اصطلاح همه داشتند تلاش مى‏ کردند و فشار مى ‏آوردند.
پس از آن جناب آقاى هاشمى رفسنجانى اشاره کردند که فلانى، ما همه رفتیم خدمت حضرت امام براى بازگرداندن شما ولى نتیجه ‏اى نگرفتیم، ایشان تصمیم مشخصى نگرفتند که مسأله حل بشود، شما خودتان بروید پیش حضرت امام. من راستش پشت تلفن کمى خنده ‏ام گرفت، گفتم: چطور مى ‏شود شما بزرگان انقلاب رفتید خدمت امام و امام پاسخ ندادند و آن وقت بنده بروم خدمتشان، تا مسأله حل شود؟!... تازه اصلاً بنده تا به حال به صورت خصوصى با ایشان صحبتى و ملاقاتى نداشته ‏ام.
ایشان فرمودند: نه، بروید، امام یک علاقه خاصى به رزمندگان دارند، اگر خودشان با مطالب شما آشنا شوند، بهتر مى ‏توانند تصمیم بگیرند.
گفتم: چگونه بروم؟
گفتند: من براى شما وقت مى ‏گیریم.
خلاصه اینطورى بود که زمینه آن نشست تاریخى اینجانب با حضرت امام فراهم شد. سرانجام به من اطلاع دادند که فلان روز فلان ساعت به محضر امام بروید. آن موقع یادم هست که من دچار سانحه شده و با عصا راه مى ‏رفتم. با لباس چریکى و پاى گچ‏ گرفته ‏اى که میله در آن بود، در جماران خدمت امام (س) رسیدم. از لحظه ورود تا لحظه خروج چیزى حدود هفده دقیقه طول کشید. بگذریم از اینکه اولین دیدار خصوصى خیلى برایم سخت بود؛ خصوصاً با آن ابهتى که امام داشتند، بیان همه مطالب در حضور ایشان، کار دشوارى مى ‏نمود ولى دعایى خواندم و مطالبم را دسته بندى کردم و خیلى منظم و مرتب سیر تاریخى حرکت نیروهاى مؤمن را در ارتش و پیوندشان با بچه ‏هاى سپاه و عزیمتشان به منطقه کردستان و موفقیتها و ... را برایشان توضیح دادم و گفتم که اکنون نبرد در آستانه پیروزى بر ضد انقلاب، ناتمام رها شده و بنده را معزول کرده ‏اند، کار هم ناتمام است از این رو نباید اکنون من در تهران باشم. عین عبارتى که حضرت امام فرمودند یادم هست چون اغلب در جلساتى که من با ایشان داشتم رهنمودهایشان را یادداشت مى ‏کردم و تکرار مى ‏نمودم تا برایم ملکه شود. امام فرمودند: «همان طورى که مى‏ دانید نمایندۀ من در ارتش آقاى بنى ‏صدر است، ایشان تا چند لحظۀ دیگر قرار است اینجا بیایند و شما هم اینجا بمانید که حضوراً مطالب را مطرح کنید». ناگهان به دنبال این فرمایش حضرت امام و آوردن نام بنى ‏صدر، حالتى به من دست داد مانند فرزندى که نزد پدرش گله کند، خدمت حضرت امام عرض کردم: آقا ما هر چه مى ‏کشیم از ایشان است، ایشان نه مغز نظامى دارد و نه حرف نظامیان مشاور را گوش مى ‏کند. اطرافیانش هم آدمهاى خشک فکر و کم تعهدى هستند، این است که ما خود به خود با ایشان به نتیجه نمى ‏رسیم. امام وقتى دیدند من اینطور عرض کردم، یک تأملى کردند و فرمودند: «بسیار خوب شما بروید، من تذکر خواهم داد».
من خداحافظى کردم و مرخص شدم، حالا پیامد این ملاقات چه بود، شما مى ‏توانید سرنخش را در صحیفه نور [صحیفه امام]بیابید، بعضى مدارکش هم نزد خود من موجود است. شاید دو روز نگذشت که از طرف آیت ‏اللّه‏ خامنه‏ اى به من ابلاغ شد «شما ساعت فلان بیایید و در جلسه شوراى عالى دفاع شرکت کنید.»
واضح بود که دستور تشکیل جلسه شوراى عالى دفاع براى اخذ تصمیم در مورد من صادر شده بود، در جلسه دیدم اغلب آقایان از جمله شهید رجائى (رحمت‏ اللّه‏ علیه)، شهید محمد منتظرى، آقاى پرورش و خود حضرت آیت‏ اللّه‏ خامنه ‏اى و ... که حضور دارند، قلباً طرفدار من هستند. قبل از اینکه وارد بحث اصلى جلسه شویم، یک دور تاریخچه کردستان را روى نقشه برایشان توضیح دادم. جزء به جزء عملیاتهاى انجام شده را تشریح کردم. نظرات خودم را در باره آن طرح و پشتیبانى از آن در محور مریوان و پنجوین ارائه دادم. پس از سخنان من رأى گرفتند و نظریات و پیشنهادهایم با اکثریت قاطع مورد پذیرش قرار گرفت، صبح روز بعد نامه مصوبۀ شوراى عالى دفاع را که در غیاب بنى ‏صدر صادر شده بود، به در خانۀ ما آوردند، که الان هم موجود است. لازم به ذکر است که این نامه نتیجه طبیعى جلسه شوراى عالى دفاع و آن هم در نتیجه ملاقات اینجانب با حضرت امام بود. حکمى که صادر شد خیلى روشن بود، دو سه بند داشت که مضمون آن چنین است:
الف) صیاد شیرازى به قرارگاه برگردد.
ب) درجه ایشان که از سرهنگى به سرگردى تنزل داده شده است مجدداً ارتقا یابد.
ج) طرح خود را براى عملیات آماده سازد.
به محض دیدن حکم، احساس کردم که اجرا شدنى نیست، چون در مقابل بنى صدر و عواملش قرار داشتم. پیش ‏بینى من درست از آب در آمد. بنى صدر این حکم را آورده بود خدمت حضرت امام که «ببینید در غیاب من توطئه کرده، شورا تشکیل داده و تصمیم گرفته ‏اند».
بعضى هم نقل کرده ‏اند که گفته است: «یا جاى من است یا جاى این شخص»!

حضرت امام با در نظر گرفتن شرایط زمانى و همچنین برخورد سنجیده‏ اى که با بنى صدر به عنوان اولین رئیس جمهور داشتند، یک پیام تاریخى با این مضمون صادر کردند: «رئیس جمهور مى ‏تواند حتى مصوبات شوراى عالى دفاع را در صورتى که صلاح بداند اجرا نکند». این خود از بالاترین قدرتهایى بود که امام به کسى داده بودند. من تعبیرم این بود که بنى صدر را به نقطه اوج برده‏ اند و اگر زمین بخورد دیگر نمى ‏تواند بلند شود! یعنى حداکثر اختیارات را به وى تفویض کردند. البته این پیام اثر نامطلوبى روى بعضى نیروهاى خط امام به جاى گذاشت و آنها را خیلى نگران و ناراحت نمود. ولى با توجه به علاقه آنها به حضرت امام و اعتماد و اطمینانشان به نظرات و تصمیمات آن حضرت حرفى نزده و فقط ابراز مى ‏کردند که چرا امام اینطور برخورد مى ‏کند؟ متأسفانه این افراد به صبر امام توجه نداشتند و شاید درک نمى ‏کردند که امام دارد با چه درایتى با مسأله برخورد مى ‏کنند که خالى از هر گونه افراط و تفریط باشد و در واقع با دلسوزى و صبر دارند به هدایت بنى صدر مى‏ پردازند تا اگر تمکین نکرد، زمینه براى اقدام انقلابى و عزل وى فراهم آید.
برخى نمایندگان مجلس هم ناراحت بودند و مطرح مى ‏کردند که «چرا امام اینقدر اختیارات به بنى صدر مى ‏دهند؟» لاکن بعدها فهمیدیم که آخرین حکم مصوبۀ شوراى عالى دفاع که اجراء نشد همان حکم من بود که اگر اجرا مى‏ شد براى بنى صدر به عنوان یک رئیس جمهور و فرمانده کل قوا بسیار گران تمام مى ‏شد. به هر صورت بعد از آن پیام چیزى نگذشت که حکم عزل بنى ‏صدر از فرماندهى کل قوا صادر شد.
در اینجا باید حاشیه ‏اى بزنم به سفارشات شهید بزرگوار حضرت آیت اللّه‏ بهشتى در بارۀ درگیرى من و بنى صدر در آن زمان در اوج بدگوییهایى که بنى صدر نسبت به آن شهید بزرگوار روا مى ‏داشتند، ایشان بنده را به آرامش و سکوت دعوت فرموده و توصیه مى ‏کردند که مبادا در سخنرانی ها از بنى ‏صدر مطلب منفى انعکاس دهید، به هر حال وى هنوز رئیس جمهور است.
حال مى ‏توان دریافت که چه تقوایى در آن شهید مظلوم وجود داشت که على ‏رغم توطئه‏ هاى بنى صدر علیه ایشان باز هم براى وى به عنوان رئیس جمهور احترام قائل بودند. پس از آن نشست با آیت ‏اللّه‏ بهشتى خداوند هم توفیق داد و من در سخنرانیهاى خود توصیۀ ایشان را اجرا مى‏ کردم و اگر اصرار مى ‏شد که توضیح بدهم که درگیرى من با بنى ‏صدر چه بوده، من به اشاره فقط مى ‏گفتم که مسأله بین من و بنى ‏صدر یک مسأله قانونى بود و حضرت امام هم تأکید بر اجراى قوانین و مقررات داشتند و به همین جمله بسنده مى ‏کردم. پس از مدتى من به وسیله شهید رجائى احضار شدم. با همه اکراهى که در پذیرش به بازگشت داشتم، چون احساس مى ‏کردم هنوز با من همکارى نخواهد شد، قبول کردم که مجدداً به منطقه بروم چون ایشان فرمودند که «امام نظرشان این است که شما بروید و شهرهاى بوکان و اشنویه را هم آزاد کنید». الغرض من به منطقه رفتم و قرارگاه سیدالشهدا(ع) را در ارومیه تشکیل دادم و به لطف خداوند در عرض 44 روز شهرهاى اشنویه و بوکان هم آزاد شدند. پس از آن، حکم اینجانب براى فرماندهى نیروى زمینى صادر شد. لذا از آن موقع به بعد وارد صحنه جنگ تحمیلى شدم.
این ماجرا، مرا با نحوۀ پایبندى حضرت امام به قانون آشنا ساخت، وقتى پاى قانون به میان مى ‏آمد، امام دیگر هیچ کس و هیچ چیز برایشان مطرح نبود.
دوست، آشنا، بزرگان، اعضاى شوراى عالى دفاع همه که می ‏رفتند خدمت امام، امام فقط با یک جمله کوتاه اشاره می ‏کردند که «ایشان لغو دستور کرده است». خیلى مسأله مهمى است، با یک اشارۀ حضرت امام همه چیز تغییر می ‏کرد ولى امام مایل نبودند که خلاف قانون عمل شود. البته ضمن اینکه من کاملاً حس می ‏کردم که ایشان محبت هم دارند، یعنى در کمال رأفت و مهربانى نسبت به ما و همه، خواهان اجراى قانون بودند.

منبع: امام و دفاع مقدس(خاطراتى از رزمندگان و فرماندهان سپاه اسلام)، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینى(س)

شهید محمود کاوه در کنار شهید صیاد شیرازی

شادی روح پاک شهیدان صلوات