هیئت دولت به دلیل ریزش ساختمان متروپل آبادان و جان باختن تعدادی از هموطنان یکشنبه هشتم خرداد را عزای عمومی اعلام کرد.
در اطلاعیه هیئت دولت در این زمینه آمده است:
با توجه به دریافت گزارش وزیر کشور از حادثه تلخ و اندوهبار فروریختن ساختمان متروپل آبادان، هیئت دولت ضمن تسلیت مجدد، به خانواده های داغدیده، به احترام جان باختگان این حادثه و ابراز همدردی با خانواده های محترم و مردم استان خوزستان، بویژه شهر آبادان، یکشنبه هشتم خرداد را در سراسر کشور عزای عمومی اعلام می نماید.
چند سال خانوادگی با وسیله شخصی سعادت بازدید مناطق عملیاتی خوزستان را داشتیم که خیلی با صفا بود. شلمچه که چیز عجیبیه ! خیلی با صفاست و حال و هوای مسجد جمکران را دارد.
و یک سال هم یادمان شهدای طلائیه و یادمان شهدای عملیات رمضان (پاسگاه زید)
پارسال هم که رفتیم تا سوسنگرد و بستان و نهایتا تا نزدیک مرز ، یادمان شهدای چزابه ، در حالی که اصلا نمی دونستم اونجا یادمان هست!
البته دهلاویه و هویزه به دلمان ماند...
راستش خیلی باصفاست . یعنی جزء زندگی آدم حساب نمیشه . قدم زدن جای پای شهدا یه حال و هوایی داره که گفتنی نیست. بالاخره هر سفری سختی و مشکلاتی هم داره اما خوب شیرینی هر سفری هم به سختی هاشه . توکل بر خدا
البته واقعا شهدا خودشون راهنمایی می کنند . من هرچی بنویسم تا آدم خودش نره باور نمی کنه !
از ما گفتن ...
به هر طریقی شده این ایام نوروز آدم بره ببینه و بدونه که رزمنده ها برای حفظ این آب و خاک چه کردند.
با کاروان های دانشجویی ، بسیجی ، اداری ، مسجد محل و ... خلاصه هرکدوم شده آدم حرکت کنه بره.
اگه نشد با وسیله شخصی . خانوادگی یا دوستانه .
یا اصلا چند نفری با وسیله عمومی
یه کاروان هایی هم هستند خودرو شخصی ها با مدیرش هماهنگ می کنند به اونها ملحق میشن و به صورت ده بیست ماشینه با هم بازدید می کنند. از نظر خورد و خوراک و استراحت و راوی یه محاسنی داره. از همه شهرها هم هستند. تو این لینک تلفن هاشون هست. (راهیان نور)
ولی ما با وسیله شخصی با توکل بر خدا حرکت می کردیم و می رفتیم هرجا که دلم ندا میداد و بعد هم خدا خودش هدایت می کرد و شهدا هم راهنمایی می کردن.
یا علی
التماس دعا
شلمچه قطعه ای از بهشت...
یادمان شهدای طلائیه
یادمان شهدای تنگه چزابه - انتهای جاده سوسنگرد و بستان
تانک بجا مانده از دشمن بعثی
این هم از مردان مرد دوران دفاع مقدس
تنظیم 95/12/21
سه پایگاه اینترنتی جهت ثبت نام و راهنمایی در مورد کاروان های راهیان نور :
کتاب "راز درخت کاج" با ماجرای گم شدن دختر چهارده ساله محجبه و مذهبی
یک خانواده جنگزده آبادانی در شاهین شهر اصفهان شروع می‌شود. راوی داستان
که مادر این دختر است داستان دو شب بی‌قراری و تلاش خود، خانواده و آشنایان
را نقل نموده و سپس به گذشته بر می‌گردد و خواننده کتاب از تولد راوی کتاب تا
لحظه گم شدن دختر 14 ساله اش را با او مرور می‌کند.
قهرمان کتاب یعنی همان دختری که ناپدید شد سال 1346 در آبادان به دنیا آمد؛
پدرش به نام‌های ایرانی علاقه داشت و اسم او را «میترا» گذاشت؛ وقتی او بزرگ
شد، از نامش ناراضی بود و به همین خاطر آن را به «زینب» تغییر داد.
با شروع جنگ تحمیلی و محاصره آبادان،خانواده کَمایی به همراه سایر خانواده های
آبادانی مجبور شدند شهر را ترک کنند اما برادر و خواهران زینب همچنان در آبادان
ماندند. برادرش اسلحه به دست گرفت و خواهرانش به عنوان امدادگر در جبهه آبادان
مقاومت می کردند .
خانواده کَمایی در شاهین شهر اصفهان ساکن شد و زینب که دختر کوچک خانواده
بود در سال 1359 به رغم آوارگی در شهر جدید و فرصت تحصیل سه ماهه، با موفقیت
پایۀ سوم راهنمایی را گذراند. زینب با آنکه در «شاهین شهر» غریب بود اما فعالیتهای
مذهبیِ خود را در آن شهر شروع کرد؛ این دختر معصوم علاوه بر فعالیتهای فرهنگی،
برنامه‌های خودسازی را نیز لحظه‌ای فراموش نمی کرد. نمودار برنامۀ خودسازی یک
هفته ای زینب مؤید این مطلب است.
فعالیتهای مذهبی زینب، مورد غضب منافقین قرار گرفته بود و این کوردلان در آخرین
نماز مغرب اسفند ماه سال 1360 هنگام بازگشت از مسجد او را ربودند؛ سپس با
گره زدن چادرش او را خفه کرده و به شهادت رساندند.
پیکر مطهر شهید زینب کمایی ، سه روز بعد از شهادت پیدا شد و همراه با پیکرهای
غرقِ به خون 360 شهید عملیات «فتح‌المبین» در اصفهان تشییع و در گلستان
شهدای اصفهان به خاک سپرده شد.
لعنت خدا بر منافقین خبیث و کوردلی که این خواهر مذهبی و انقلابی و مؤمنه را بی گناه به شهادت رساندند.
شادی روح پاک شهید صلوات بفرستید.
نام: علی اصغر
شهرت: یوسفی
نام پدر: نصر اله
تاریخ تولد: ۱۳۳۷/۱۰/۱۰
تاریخ شهادت: ۱۳۶۱/۷/۲۳
محل شهادت: سومار
محل دفن: دار الرحمه شیراز
شهید علی اصغر یوسفی در سال ۱۳۳۷ در یک خانواده مؤمن و مذهبی در شهرستان آبادان دیده به جهان گشود.
شهید یوسفی دوران طفولیت را در آغوش گرم خانواده خود گذراند و دوران تحصیلات ابتدائی و راهنمائی و متوسطه خود را در آبادان با موفقیت گذراند .
شهید بزرگوار علی اصغر یوسفی در اوج پیروزی انقلاب به یک فرد انقلابی فعالیت چشم گیری داشت که بوسیله رژیم سفاک پهلوی دستگیر و به زندان افتاد لیکن به علت مقاومت ایشان زیر شکنجه های ساواک نتوانستند از ایشان اعترافی بگیرند و مجبور به آزادی ایشان شدند.
شهید بزرگوار یوسفی پس از اخذ دیپلم برای گذراندن دوران سربازی داوطلبانه به خدمت سربازی اعزام شد و در تیپ ۵۵ هوابرد شیراز مشغول خدمت گردید که پس از مدتی تقاضای اعزام به جبهه نمود و با تقاضای ایشان موافقت شد و داوطلبانه به جبهه اعزام گردید و در میادین نبرد شجاعتها و رشادتهای بی نظیری از خود نشان داد و سرانجام در تاریخ ۱۳۶۱/۷/۲۷ در منطقه سومار در حالی که کمتر از ۱۰ روز از پایان خدمت سربازی ایشان نمانده بود به فیض عظیم شهادت نائل آمد.
ویژگی بارز اخلاقی شهید بزرگوار علی اصغر یوسفی حسن خلق و روحیه بالا ، کار و تلاش ایشان بود، از خدمت خسته نمی شد و با روحیه خستگی ناپذیر خود به دیگر هم‌رزمان خود روحیه می داد.
روحش شاد و راهش پر رهرو …
بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام به روح پرفتوح شهیدان و تمامی رزمندگان جان برکف جبهه های حق و سلامی پاک و خالصانه خدمت پیشوای دل مؤمنان و رهبر عزیز انقلاب و بعد سلامی سرشار از محبت خدمت مادر وخانواده عزیزم امیدوارم که حال همگی خوب باشد قبل از هر چیز از پدر و مادر عزیزم از صمیم دل درخواست می کنم که مرا حلال کنند تا مورد رحمت حق تعالی قرار بگیرم و از مادر عزیزم خواهش می کنم که دعا بفرمایند تا افتخار عظیم شهادت نصیب این بنده سراپا تقصیر نیز شود. و حال ای پدر و مادر عزیز اگر شهید شدم از شما تقاضا دارم که بر سر مزار من و یا در غم نبود من گریه نکنید به شما توصیه می کنم صبور باشید و بردبار. مادرم! پایان نامه بشر مرگ است چه خوب است که انسان مرگی با عزت و در راه مولایش جان بسپارد. و به تو ای خواهرم! سنگر بزرگ خود را یعنی حجاب را محکم نگه دارید و برای خود حضرت فاطمه را اسوه سازید و سعی کنید بچه ها را در مسیر صحیح تربیت کنید و خود نیز نگهدار حرمت خون برادرتان باشید. و به شما برادران عزیزم تاکید می کنم ادامه دهنده راهم باشید و به این دنیای فانی دل نبندید و ایمان خود را تقویت و محکم نگه دارید و ارزش های انقلابی و شعائر اسلامی را تعظیم کنید.
التماس دعا
فرزند کوچک شما علی اضر یوسفی
گفتگو با سمیره فرهانیان (خواهر شهید)
درآمد
رابطه بسیار صمیمی مریم با خواهر بزرگش، حتی فراتر از رابطه مادر و فرزندی است، از همین رو سمیره، هنگامی که از او و برادر شهیدش سخن می‌گوید، آشکارا سوز دل یک مادر را در کلامش می‌توان احساس کرد، مادری قوی و از شیرزنان خطه جنوب.
از مریم و مهدی بگویید.
فاطمه و عقیله و مریم توی سپاه آبادان بودند و کارهای خیر زیاد می کردند و حرفی هم در این باره به کسی نمی‌گفتند. مریم که شهید شد، تازه عده‌ای آمدند و این چیزها را گفتند. ما از کسانی که سراغ مریم را می‌گرفتند، این چیزها را فهمیدیم. مهدی و مریم هم خیلی با هم مأنوس بودند. موقعی که مهدی شهید شد، مریم خیلی ناراحت بود و بی‌قراری میکرد و می‌گفت، «من باید دنبال مهدی بروم.» پدرمان، مریم و بقیه خواهرها را از آبادان بیرون برده بود. مریم در آنجا آرام و قرار نداشت و همه را کلافه کرده بود و می‌گفت باید برگردم آبادان. او را برگرداندیم. توی آبادان هم در بیمارستان کار میکرد و همراه خواهرهایم فاطمه و عقیله به مجروحین می‌رسید. بعد که فشار جنگ کمتر شد و مجروحین را بیشتر به شهرهای دیگر می‌بردند، کارش در بیمارستان کم شد. دیگر این کار او را ارضا نمی‌کرد و به بنیاد شهید رفت تا به خانواده‌های شهدا، جانبازان و مجروحان رسیدگی کند. قبل از شهادتش هم خواب مهدی را دیده بود.
شهادت مهدی به چه شکلی بود؟
مهدی در مهرماه،یعنی یک ماه بعد از شروع جنگ شهید شد. در مارد در آبادان عملیات داشتند که در آنجا تیر می‌خورد و دوستانش عقب‌نشینی می‌کنند و نمی‌توانند فوری جنازه او را بیاورند.
نحوه شهادت مریم چگونه بود؟
گفتگو با رساله فرهانیان (خواهر کوچکتر شهید)
درآمد
خاطرات خواهر کوچکتر، به ویژه هنگامی که با یاد مهربانی‌ها و گذشت‌های بی حد و حصر او در هم می‌آمیزد، سخن گفتن از او را برای خواهران و برادرانش دشوار می‌سازد. فقط ادای دین نسبت به آن شهید بزرگوار بود که رساله فرهانیان را به رغم کسالت ناشی از بیماری، به این گفت‌وگو برانگیخت که از ایشان سپاسگزاریم.
خاطراتی را که از خواهر و برادر شهیدتان دارید، بیان کنید.
اول از مهدی می‌گویم که کمتر درباره‌اش صحبت کرده‌اند. مادرم می‌گفت مهدی از همان بچگی خیلی دلسوز بود. از همان بچگی وقتی غذایی را سر سفره می‌آوردند، بین همه به تساوی تقسیم میکرد و آخرش اگر چیزی می‌ماند، برای خودش بر می‌داشت. مثلاً هندوانه و خربزه را طوری تقسیم میکرد که انگار خط کش گذاشته بودند. یا مثلاً وقتی مادرم نان محلی می‌پخت، می‌رفت بالای سر او چتر می‌گرفت. همیشه با مادرمان و خواهرها صحبت میکرد که آیا چیزی احتیاج داریم یا نه. زیاد توقع هم نداشت و هیچ چیز از کسی نمی‌گرفت. پدرم به همه ما مختصر پول توجیبی میداد. مهدی تا وقتی که خود پدرمان پول را نمی‌داد، یک کلمه هم حرف نمی‌زد. خیلی اهل مطالعه بود حدود کلاس اول دبستان بود که یک شب خواب می‌بیند که یک آقای سیدی از اسب سفیدی پایین آمده و گفته بود، «کف دستت را باز کن.» و یک، یک ریالی کف دست مهدی می‌گذارد. مهدی وقتی این را برای پدرمان تعریف می‌کند، پدر خیلی تعجب می‌کند و او را در آغوش می‌گیرد و می‌بوسد و می‌گوید، «این آقا امام زمان(عج) بوده‌اند.» از آن موقع به بعد، پدرمان توجه خاصی به مهدی داشتند و به او گفته بودند، «هر وقت از این خواب‌ها دیدی به من بگو تا من یک چیزی به تو بدهم» کلاس دوم و سوم دبستان بود که معلم دیکته‌های بچه‌ها را میداد او تصحیح کند. خیلی سالم و فعال بود و همیشه ورزش میکرد. خیلی کوچک بود که خواندن کتاب‌های دکتر شریعتی و شهید مطهری را شروع کرد و به ماها هم می‌گفت که مطالعه کنیم. با مریم روی پشت بام یک کتابخانه درست کرده و کتاب‌ها را آنجا گذاشته بودند. مهدی به ما گفته بود که اگر شک کردید که مامور ساواک در اطراف خانه هست، کتاب‌ها را ببرید خانه همسایه‌مان، مادر احمد، بگذارید. یک شب مهدی رفته بود بیرون و من و خواهرم، جواهر، تا شک کردیم، دو تا کارتن کتاب‌های مهدی را بردیم خانه احمد. جواهر گفت، «هنوز که کسی نیامده»، گفتم، «تا شب است و کسی نمی‌بیند، بیا اینها را ببریم.» بعد از نیم ساعت مهدی که برگشت، ما خواستیم مثلاً به او نشان بدهیم که سرمان توی حساب است و اهل فعالیت و این حرف‌ها هستیم. مهدی ناراحت شد که، «چرا هنوز چیزی نشده، خودتان را لو دادید و کتاب‌ها را بردید؟ من گفتم هر وقت اوضاع خیلی خطرناک شد، این کار را بکنید.» او نمی‌خواست که حتی مادر احمد هم بفهمد که او این کتاب‌ها را دارد. خلاصه فردای آن روز رفت و کتاب‌ها را آورد. مریم از نظر درسی مثل مهدی نبود، ولی درسش بد نبود. او دنباله فکر مهدی را گرفته بود و خواندن کتاب‌های غیردرسی را بیشتر دوست داشت. خیلی با گذشت بود و هیچ وقت یادم نمی‌آید که چیزی را برای خودش خواسته باشد. سمیره برای همه ما لباس می‌دوخت و مریم هیچ وقت اصرار نمی‌کرد که اول لباس مرا بدوز. خیلی موقر و متین بود. دختر یکی از همسایه‌های ما بود که زیاد می‌خندید و مریم از اینکه او توی کوچه و خیابان رعایت نمی‌کرد، ناراحت بود. من به او گفتم، «دو سه بار که آمد دنبالت، کاری را بهانه کن، خودش می‌رود.» مریم هم همین کار را کرد و نتیجه داد. خیلی مراقب حجابش بود.
در دوره جنگ چه فعالیت هایی داشت؟
درآمد
با وجود اندوهی که هنوز پس از سالها از فراق خواهر و برادر بر دل دارد، معتقد است که نشناختن ارزش‌هائی که شهدا در راه آنها جان باختند، ده‌ها بار جانگدازتر از فقدان آنهاست. شهدا اجر خود را گرفته‌اند و این مائیم که با بهره نبردن از سیره آنان ضرر می‌کنیم.
این ارزش‌های معنوی کدامند؟
از ویژگی‌های مریم می‌گفتید؟
